Ի՞նչ կլիներ, եթե Հայաստանն ունենար Վրաստանի «ամորձիները»

Մնացել էր, որ միայն Միխաիլ Լեոնտևն իր կատարած վերլուծությամբ, Հայաստանին ճանապարհ ցույց տար ու մի բան էլ «տժվժիկի» պատմության նման, մեր երեսովը տար «ռուսական բարեկամությունը»:

Երևի իրոք, որ մենք՝ հայերս, այնքան փոքր ենք, որ իսկապես վախենում ենք ազատվել Ռուսաստանի «հայրական հոգատարությունից և պաշտպանությունից» և հարյուրամյակներ հավատացել ենք ձևավորված և մեզ բթած այն «առասպելին», թե առանց ռուսի, մենք պարզապես կոչնչանայինք և ի դեպ, Վրաստանը հերքեց այդ «առասպելը», պարզապես «պասլատ» անելով «իվանին»: Ոհ, մի՞թե Վրաստանը համարձակվեց ընտրություն կատարել: Այս ազգը ապացուցեց, որ նա կարող է թելադրող լինել և Կովկասյան տարածաշրջանում, գրեթե բոլոր ոլորտներում դառնալ առաջատար: Ասենք ոչինչ, որ «սիրեկան» փոխելը թարմություն էր նրանց համար, թերևս ազատվեցին հարբեցող ու բռնացող «իվանից» ու ընտրեցին «քովբոյ ջորջ»-ին, մի՞գուցե սա  ավելի լավն է: Կարծո՞ւմ եք, մեր երկրին փոփոխություն պետք չի, թ՞ե մենք «օդնալյուբ» ենք: Եվ ներելի է, որ նրանք ինչ ինչ հարցերում դեռ կաղում են և մեզանից հետ են մնում:;

Մենք, որ հազարամյակներ պարծենում ենք մեր ազգ լինելով, «ալկաշ» իվանին քոծ պահելով, ծույլ վրացուն «մարդ» դարձնելով, կառուցելով Բաքուն և Բաքվի նավթահանքերը, աշխարհին քաղաքականություն սովորեցնելով և այլն,  հիմա ուրիշներից սովորելու բան ունեցանք, բայց չգիտես ինչու, մենք նման ենք այն աշակերտներին, ում պարզապես դեբիլացնում են մեր հանրապետության դպրոցներում, ճագարի նման ենթարկելով «գիտական» փորձարկումների:

Հիմա, մի ամբողջ ազգ, ով ազատության տենչանք ունի, պարզապես գերի է ստրկամիտ քաղաքական գործիչներին և կուրությամբ հավատում է իրեն հրամցրած «քաղաքական ուղղության» լուսավոր ապագային: Երբ, կայանալու այս ճանապարհն անցնում ենք այսքան դանդաղ, ապա, սարսափելին այն կլինի, որ հանկարծ պարզվի, որ մի մեծ ժամանակագրական և քաղաքական շրջան ենք գծել, անցել այն ու նորից վերադարձել ենք սկզբնակետ, որտեղից սկսել էինք և այդ ամենը պարզապես զուր է եղել: Թեև, իմ մեջ մենամարտում են հույսն ու իրականությունը: Հույսը, որ պատահականության բերումով մենք կարող ենք պարզապես շեղվել (քանի որ չեմ հավատում ներկայիս ոչ մի քաղաքական կուսակցության և ոչ էլ գործչի) և «բախտի բերմամբ» հայտնվել այնտեղ, որտեղ մենք երազում էինք լինել և իրականությունը, որի վերլուծությունը, պարզապես աղաղակում է սարսափելի հետևանքներին՝ անխուսափելիորեն բախվելու փաստի առկայության մասին:

Մի՞թե հետաքրքիր չէ, թե Ի՞նչ կլիներ, եթե Հայաստանը ունենար Վրաստանի «ամորձիները»: Այ, այս հարցն իրոք ստիպում է ուղեղի ծալքերն աշխատեցնել և երևակայությանը թռիչք տալ, միայն զգուշացեք «երազխափությունից»:

Մի՞թե մի քանի ամսից, այս ազգը նորից պիտի հաստատի  իր կուրությունը, նախագահական ընտրություններին ձայն տալով «անհաջողակ» թեկնածուին, ով նորից «իվանին» հաստատելու է իր հեզ և հլու վասալությունը ու նորից, նրա կարգախոսների ներքո, այս ազգը գլխիկոր քայլելու է դեպի իրեն առաջարկվող խավարն ու իր դանդաղ անկումն ու ոչնչացումը:

Ամենից զատ, ձգեք ձեր գոտիները, կարկատեք ձեր գրպանները, եթե իհարկե դրանք ծակ են և այլևայլ պատրաստություններ տեսեք, առջևում երկար և թանկ ձմեռ է սպասվում:

Մամիկոն Համբարյան

Հրապարակվել է mamul.am և  blognews.am կայքերում

http://www.mamul.am/am/post/1802/%D5%AB%D5%9E%D5%B6%D5%B9-%D5%AF%D5%AC%D5%AB%D5%B6%D5%A5%D6%80-%D5%A5%D5%A9%D5%A5-%D5%B0%D5%A1%D5%B5%D5%A1%D5%BD%D5%BF%D5%A1%D5%B6%D5%B6-%D5%B8%D6%82%D5%B6%D5%A5%D5%B6%D5%A1%D6%80-%D5%BE%D6%80%D5%A1%D5%BD%D5%BF%D5%A1%D5%B6%D5%AB-%D5%A1%D5%B4%D5%B8%D6%80%D5%B1%D5%AB%D5%B6%D5%A5%D6%80%D5%A8#.UIlI_A4u_JE.facebook

http://blognews.am/arm/news/26065/inch-kliner-ete-hayastany-unenar-vrastani-amordzinery.html