Կարելի է օրն անցկացնել սքանչելի ժամանցներում, գտնել հետաքրքիր զբաղմունքներ, բայց երբ դրանք չեն լուծում ամենակարևոր խնդիրդ, ուրեմն անիմաստ ժամանակի վատնում է: Պարապությունը սպանում է, դատարկ փնտրտուքը հուսահատեցնում, բայց սպանողը փողի բացակայությունն է: Երբ փող ես վաստակում քո սիրած գործով, հալալ քրտինքով, նրանով, ինչը դու ես կարողանում անել, ապա շատ բաներ են իմաստավորվում, շատ բաներ վերադառնում են իրենց լքած տեղը: Չես ամաչում, չես խուսափում մարդկանցից, չես փորձում մեկուսանալ, իսկ ինչ էլ որ անում ես, անում ես լավատեսությամբ, ողջ ուժովդ, անմնացորդ, սիրով ու քեզ էլմեկ մեկ երես էս տալիս ինչ որ բաներով:
Պարապությունը ծուլություն չէ: Պարապությունը գալիս է աշխատանքի բացակայությունից, ինչ որ բան ստեղծելու անկարողությունից ու էդ անկարողությունը քեզանից չէ, այլ քեզ շրջապատող աշխարհից, օրենքներից, մարդկանցից: Վերջին ձախողված փորձն է դրա ապացույցը, որ ամեն բան չէ, որ քեզանից է կախված: Ու գալիս է աղքատությունդ մի սպառազինված ասպետի նման ու չի խնայի քեզ, չի ողորմի, չի գթա: Ի դեպ, ոչ միայն աղքատությունդ կգա, այլ նաև բանկի աշխատողը կամ դատական կատարածուն: Մի խոսքով, չգիտեմ, թե ինչը լավ կլինի, բայց որ լավ կլինի հաստատ: Մի անեկդոտ հիշեցի, ասում են մարդը մեռավ ու վերջ, մեկն էլ ասում է չէ, էդ վերջը չէ, վերջը էն ժամանակ կլինի, երբ գերեզմանափորը դագաղը փոսն իջեցնելիս պարանն ամուր կբռնի ու ուղիղ կիջեցնի ու երբ դագաղը խուլ ձայնով կպավ գետնին ու ոչինչ չպատահեց, այ էդ ժամանակն է որ վերջը կլինի, էն էլ լավ վերջ: Գտեք ձեր սիրած աշխատանքը, շատ գումար վաստակեք ու լավ մնացեք ու թող գերեզմանափորերն անգործ մնան:
Комментариев нет:
Отправить комментарий