Իսկ նվեր կամ անականկալ ստանալ բոլորն էլ սիրում են: Տալիս ես դու՝ ինչ որ մեկն էլ քեզ է երջանկացնում:
Պառադոքս է, երբ պայքարում ես արատավոր երևույթների դեմ, պարզվում է, որ դու սխալ տեսանկյունից ես նայում, իսկ հարկավոր է նայել ինչպես ուրիշները ու պայքար հասկացողությունը արժեզրկվում է և արատ հասկացողությունը դրական իմաստ է ստանում:
Օրինակ, ինչու պայքարել կաշառակերության դեմ, երբ ժողովուրդը երջանկանում է կաշառք տալուց, նամանավանդ, որ նա հրաժարվում է չ՝տալուց: Ի՞նչու պայքարել սեքսի քարոզչության դեմ, երբ ողջ ազգը զբաղված է սեքսով ու պահանջում է, որ էլեկտրոնային լրատվական կայքերն ու հեռուստատեսությունը, նույնիսկ գրականությունն ու արվեստը քարոզեն դրա բազմակողմ գեղեցկությունը, ի՞նչու պայքարել իշխանությունների դեմ, երբ ժողովուրդը իր լռությամբ հավանություն է տալիս նրանց գործունեությանը: Պայքարողներն ակամա դառնում են փոքրամասնություն ու վերածվում աղանդավորների, ովքեր տզի նման ծծկում են ամեն ինչին հավանություն տվող ժողովրդի նյարդերն ու խաղաղությունը: Ի՞նչու Արցախի համար պատերազմել, երբ այն նվիրում են ազերներին, այ մարդ, մենք խաղաղասեր ժողովուրդ ենք, շինական, պատերազմը մեզ պետք չէ, որ պետք լիներ, ուրեմն զենք ու զրահ կգնեինք, ոչ թե ազգի միլիարդները կնվիրեինք մեր հարազատ իշխանական էլիտային: Բիզնես, հարկային կամ իրավական դաշտ և այլն, այ մարդ, խաղաղասեր որ եղանք, դրանց կարիքը չենք ունենա, հենա հարիֆ հարիֆ ապրում ենք էլի, մեր խաթրին ո՞վ է կպնողը, որ կացինդ չառնես ու վազես ուրիշների անտառին, քո ծառին ո՞վ է կպնողը, կամ ուրիշի հավին որ քշ~ չանես, ո՞վ է ծառայող բալիդ բան ասողը: քներիցդ ելնելիս անպայման մի թարս բան հորինելու եք էլի, գլուխներդ կախեք, խելոք ապրեք, ձեր պատճառով խիարը թարս է բուսնում: Ախր էս կյանքը խիար է, մի օր ձեռքդ է, մի օր էլ ք...դ կլինի: Ծուռ հայլիների թագավորություն՝ երկիր իմ Հայաստան:
Комментариев нет:
Отправить комментарий