Մոտ և հեռու փոխհարաբերություններ

Զարմանալի է, մի պահ կանգ առնել կյանքի հագեցած և բուռն ընթացքից ու դիտել կյանքին դիտորդի տեսանկյունից:Այն շարժվում է գլխապտույտ արագությամբ: Եթե 20 տարիներ առաջ այն ընթանում էր դանդաղ և միապաղաղ, սահմանափակված զվարճություների, ինֆորմացիայի հոսքի, նույնիսկ կինոֆիլմերի սահմանափակ ընտրության սահմաններով, ապա այսօր չկա դրանց մեջ սահմանափակումներ և նույնիսկ քո կյանքը կարող է անցնել դրանց ընտրության հարցում:

Այո, փոխվում է կյանքը,իր հետ փոխելով նաև ամեն բան, այդ թվում նաև արժեքները:

Աշխարհը ամեն ինչ անում է մարդուն Աստծուց և ճշմարտությունից հեռու պահելու համար, նույնիսկ եթե ուշադրություն դարձնեք, ապա կտեսնեք, որ մարդու մոտ ձևավորվում է հաղորդակցության և փոխհարաբերության  վակում, դատարկ մի տարածություն, որը մարդը փորձում է լցնել խորասուզվելով աշխատանքի, ոմանք հեռուստացույցի, իսկ ոմանք էլ ինտերնետի մեջ:

Սակայն գոյություն ունի մի կառույց, որը գործում է ի հակակշիռ աշխարհին, դա եկեղեցին է, կանչված քարոզելու մարդկանց Աստծո և հավիտենական արժեքների մասին, ձգտելով թոթափել մարդկանց աչքերից թեփուկները, որոնք կուրացնում են մարդուն: Բայց զարմանալին այն է, որ եկեղեցին փոխակերպվող աշխարհում  այդ արժեքները փոխանցելու համար ստիպված է ենթարկվելու տրանսֆորմացիայի: Փնտռելով մեթոդներ և կերպեր ավետարանը փոխանցելու համար, եկեղեցին կամա թե ակամա ներքաշվում է պարտադրված մրցակցության մեջ, մարդուն հասնելու համար: Ուշադրություն դարձրեք, որ մրցակցության դաշտը բավականին ընդարձակ է` Կինոֆիլմեր, արվեստ, մշակույթ, երաժշտություն, գրքեր, նույնիսկ խոհարարական գործ և հագուստի մոդելավորում:

Մրցակցության նպատակն է, ամեն հնարավորին միջոցներով մարդուն մոտեցնել Աստծուն, աշխարհի դատապարտությունից և կորուստից փրկելու համար:

Թե որքանո?վ է դա հաջողվում իրեն, դժվար չէ նկատելը:

Այս մրցակցության մեջ շատ եկեղեցիներ պարտվում են, չնկատելով, որ նմանվել են աշխարհին, կորցնելով դեմքը սրբությունը և նպատակը և ոմանք հաշտվում են իրենց պարտության հետ, իսկ ոմանք նոր մարտահրավերներ են նետում աշխարհին:

Սակայն խնդիրը մնում է խնդիր: Մարդիկ ունեն հանապազորյա խնդիրներ և դրանք լուծելու կարիք: Կարիքները մարդուն հեռացնում են Աստծուց և մարդը հեռանում է այդ կարիքները յուրովին` ընդունված կամ չընդունված կերպերով լուծելու համար: Մինչդեռ նա պետք է օգտագործեր այդ կարիքները Աստծուն էլ ավելի մոտենալու համար:

Ես ուզում եմ այսօր անրադառնալու մի քանի Աստվածաշնչյան ճշմարտությունների, և ցույց տալ ձեզ Աստծուն մոտենալու մի քանի սկզբունքներ:

Ասեմ քեզ, որ ես հատուկ քեզ համար այստեղ չեմ գրել Սուրբ Գրային տեքստը, քեզ՝ Աստվածաշունչից օգտվելու հնարավորություն տալու համար:Հույսով եմ որ դա քեզ համար դժվարություն չի լինի եվ ոչ ել ձանձրալի: Իսկ եթե դու ունես փնտրտունքներ, ապա դու կօգտվես իմ ընձեռնած հնարավորությունից:

                                                     1.Սկզբունք՝ Մոտենալ Աստծուն

Բացիր ինձ հետ միասին քո Աստվածաշունչը եվ գտիր Հակոբոսի 4 գլխի 8-10 համարները եվ ընթերցիր: Մոտեցեք Աստծուն և նա կմոտենա ձեզ: Մի անգամից  ուզում եմ մեջբերել Եբրայեցիների նամակի1:1-2 համարներին: Մենք տեսնում ենք, որ Աստված շատ կերպերով է փորձում հաղորդակցման եզրեր գտնել մարդու հետ և այս նպատակով ուղարկում է աշխարհ իր միածին որդուն Հիսուս Քրիստոսին, նրա միջոցով մարդու համար բացելով հաշտեցման և փրկության ճանապարհը: Ուրեմն, ասել թե Աստված հեռու է և անհասանելի, սուտ կլիներ, քանի որ Սուրբ Գիրքը մեզ բացում է Աստծո հատկանիշները, բնությունը, զգացմունքները, ծրագրերը և կամքը:

Մոտենալ Աստծուն նշանակում է ձեռնարկել միջոցառումներ, քայլեր փոխհարաբերություն մշակելու նպատակով: Դա դեպի Աստված ուղղված համառ և հարատև քալեր անելու որոշումն է և գործողությունը:

Ինչպիսի քայլերի մասին է խոսքը:

1. Դա ամենօրյա Աստվածաշնչի ընթերցանությունն է     Հեսու 1:9հ
2. Ունենալ առանձնացված աղոթքի ժամեր                        Ղուկաս 11:1-13հհ
3. Հավատացյալների հետ կառուցողական հաղորդակցությունն է Գործ Առաք. 2:41-47հհ
4. Եկեղեցական ծառայություններին նվիրված մասնակցությունն է Գործ Առաք. 2:41-42հհ
5. Եկեղեցու աճի և տարածման համար տասանորդի, ընծայի, զոհաբերության մեջ պարտաճանաչ և նվիրված մասնակցությունն է : 1Կորնթ.16:1-4հհ
6. Քրիստոնեական թեմաներով գրքերի ընթերցում և ֆիլմերի դիտում    2 Տիմոթ.3:16
7. Եկեղեցում որևէ ծառայության զարգացման մեջ կամավոր մասնակցությունը և աջակցությունն է:
8. Ինչպես նաև եկեղեցու առաջնորդներին հարգանք և պատիվ մատուցելը, ընդունելով նրանց իշանությունը և առաջնորդությունը Աստծո կողմից հաստատված և արտոնված: 1Տիմոթ.5:17-20հհ
9. Ընդունել պետական այրերի ղեկավարությունը և իշանությունը, որպես Աստծո կողմից սահմանված իշխանություն: Հռոմ. 13 գլուխ

Այս և այլ դրույթները բխում են Աստվածաշնչից և կարևոր են մարդ և Աստված փոխհարաբերության համար:

Մոտենալ Աստծուն նշանակում է, քայլել Նրա հետ Ծննդոց 5:24 մենք տեսնում ենք Ենովքի օրինակը: Աստված նրան վերցրեց մարմնով, սակայն դա միակ և եզակի դեպքը չէ Աստվածաշնչում:

Մոտենալ Աստծուն նշանակում է ունենալ Ջերմ և Սերտ Հարաբերություն Նրա հետ:

Դա նշանակում է` Որդեգրել  կենցաղավարություն, մտածելակերպ, արտահայտել զգացմունքներ, որոնք խորթ, անընդունելի և հակառակ են աշխարհի համար:

Նշանակում է արդյոք սա, որ մենք ձեռք ենք բերում թշնամիներ` միանշանակ կասեմ, որ այո: Շատերը վախենալով աշխարհի թշնամանքից` հեռանում են Աստծուց, որի արդյունքում ձեռք են բերում մի այլ թշնամու` ի դեմս Աստծու: Գոյություն չունի ոսկե միջին վիճակ:

Այս պարագայում նախընտրելի է թշնամի ունենալ աշխարհը և սատանային, քանի որ Աստված հաղթել է նրանց և կարող է հաղթանակ տալ քեզ նրանց նկատմամբ: Հակոբոսը գրում է, որ մոտեցման քայլերը պետք է լինեն երկկողմ, քանի որ Աստված մեր մեկ քայլին ընդառաջ `տարածում է ձեռքերը և  բացում է Իր գիրգը մեզ ընդունելու համար: Հարկ է հասկանալ, որ Աստվածաշունչը Աստծո և Մարդու հարաբերությունը որակավորում է որպես Հոր և որդու փոխհաղորդակցություն:

2. Սկզբունք՝ Սրբեք ձեր ձեռքերը

Մոտենալով Աստծուն մենք մտնում ենք Նրա Բնության մեջ` այսինքն Սրբության մեջ: Սրբությունը Աստծո  Էության անբաժանելի մասն է, որը բնութագրվում է Նրա  հատկանիշներով:Այս սրբության մեջ մտնելու համար հարկավոր է ունենալ նույն բնությունը և հատկանիշները: Պողոս Առաքյալը գրում է, որ մենք պետք է հասնենք Քրիստոսի ամբողջական հասակին, այսինքն ունենանք Աստծո պատքերը և նմանությունը, որից ընկանք մեղք գործելու պատճառով:

Եսայի մարգարեն գրում է:- Եսայի 1:1-7հհ-ում- եկեք ընթերցենք:

Եսային մտնելով Աստծո փառքի մեջ տեսավ Աստծո Սրբությունը և աղաղակեց, որ ինքը պիղծ մարդ է:

Աստծո Սրբության մեջ մտնելով, Նրան մոտենալով բացահայտվում են մեր արատները և մեղքերը, ի լույս հանում մեր իրական վիճակը` մեղանչական բնությունը և էությունը, որը քողարկված է աշխարհի ծածկոցներով: 1Հովհաննես 1:10 ում Հովհաննեսը գրում է,- եթե ասենք թե մեղք չգործեցինք,ստախոս ենք անում Նրան,<այսինքն` Քրիստոսին…>: Պողոսը գրումէ Հռոմ.3:23հ , Ամենքը մեղանչեցին և Աստծո Փառքից ընկան:

Շատերը կարծում են, որ եկեղեցին սուրբերի հավաքատեղին է, և որ նրանք այստեղ են, քանի որ իրենք սուրբ են և ուրիշներից լավը: Սակայն սա ինքնամոլորություն և ինքնախաբկանք է:Եկեղեցին Մեղավորների վայրն է, որտեղ հավաքվում են մեղքերից սրբված մարդիկ, երկրպագելու իրենց սրբագործողին` Աստծուն:

Ինչպես ապրել սրբության կյանք`

1. Մեր մարմնի անդամները ծառայեցնենք արդարության համար Հռոմ.6:11-23հհ
2. Ունենալ հոգևոր մտածելակերպ Հռոմ.8:5-10հհ
3. Կատարել բարեգործություններ Եփեսացիս 2:10հ
4. Ապրել քրիստոնեավայել կենցաղով 1Պետրոս 2:12հ
5. Լինել Սուրբ Հոգու Տաճար Ա.Կորնթ.3:16-17հհ և Գաղատացիս 5:22-26հհ

Ես այստեղ հիշատակել եմ մի քանի սկզբունքներ, որոնք կօգնեն ձեզ Հետևելու ձեր անձնական սրբությանը:

Սրբագործության գործընթացի ժամանակ հատկանշական և կարևոր դեր է կատարում Սուրբ Հոգին, քանի որ Նա բացահայտում է մեղքը մեր մեջ, ախտորոշում է նրա ազդեցության ոլորտը`այսինքն մտքով ենք մեղանչել, թե սրտով, ֆիզիկական մարմնով թե հոգիով: Եվ Նա հանդիմանում է մեզ և ուղղորդում մեղքի ճանաչմանը, զղջմանը և խոստովանությանը: Մեղավոր մարդու վիճակը ուղիղ կապ և ազդեցություն ունի հասարակության վրա: Մեղքը նման է չկառավարվող վիռուսի, որի ազատ թափառումների արդյունքում վարակվում են բոլորը: Ասել թե իմ մեղքը ոչ ոքի չի վերաբերվում սուտ կլինի, նայեք ձեր չորս կողմը: Մեղքը քանդում է ոչ միայն մարդու անձնական կյանքը,այլև Աստծո Պատկերը և Կերպարը մեր մեջ:

Աստվածաշունչը ասում է, որ առանց Սրբության մարդը չի կարող տեսնել Աստծուն, այս է պատճառը, թե ինչու է եկեղեցին ստիպված լինում միջամտել ձեր անձնական կյանքի մեջ, որը ձեզ դուր չի գալիս և վիրավորվում եք եկեղեցուց կամ հովիվից և դադարում եք եկեղեցու հաճախումները: Հաղորդության հացը և գինին խորհրդանշում են  Քրիստոսի մարմինը և արյունը:Դրանք ընդունելով քրիստոնյան մերձենում է Աստծո հետ և առաքյալը զգուշացնում է, որ չգիտակցելով դրա կարևորությունը, շատերը մոտենում են հաղորդության սեղանին  չսրբվելով իրենց մեղքերից, որի պատճառով ընկնում են Աստծո դատապարտության տակ, իրենց վրա բերելով մեղքի անեցքը` մարմնավոր հիվանդություններ, տարբեր անհաջողություններ և նույնիսկ մահ: Ուստի չի կարելի կատակել Աստծո հետ և ծաղրել այն ամենը, ինչը վերաբերվում է Աստծո, եկեղեցու և հավատացյալի Սրբությանը:

3.Սկզբունք՝ Խոնարհվել

Մոտենալով Աստծուն մենք բացահայտում ենք մեր մեղավոր բնությունը, խոստովանում այն և սրբագործվում: Սակայն հարկ է նաև խոնարհվել Աստծո առջև և մատուցել Նրան արժանի հարգանքը և պատիվը:

Կենդանական աշխարհում գոյություն ունի զարմանալի մի երևույթ և որպես օրինակ պիտի բերեմ գայլերի ոհմակը: Ոհմակում առաջնորդ լինելու իրավունքը ստանալու համար երկու գայլեր մենամարտում են: Բնականաբար նրանցից մեկը հաղթողն է: Պարտվող գայլը, որպեսզի չարտաքսվի ոհմակից, պետք է հրապակյնորեն ցույց տա իր պարտությունը և հաղթողի առավելությունը: Նա պարկում է գետնին, մարմինը ցածր պահելով հաղթողի մարմնից և արձակում է թախանձոխ ձայներ` մինչ նրա մարմնի վրա վեր է բարձրանում հաղթողի հպարտ գլուխը:

Սա կոչվում է խոնարհություն և որպես հոմանիշ կօգտագործեմ  հնազանդություն բառը:

Խոնարհվել նշանակում է,- կամովին ինչ որ մեկի իշխանության տակ դնել մեր էությունը, բնավորությունը, կամքը և ազատությունը:

Մենք պետք է հասկանանք, որ Աստված է հանդիսանում տիեզերքի և ամեն կենդանյաց Արարիչը և ամեն բան պատկանում և ենթարկվում է Նրան: Նա դրսևորում է Իր կամքը ելնելով Իր իսկ  Էության բնությունից` Արդարությունից և Սիրուց և այլ հատկանիշներից: Նա պահանջում է Իր արարչագործությունից այդ թվում նաև մարդուց անխոս հնազանդություն: Կարող ենք արդյոք առարկել, իհարկե ոչ, դա կլիներ անհնազանդություն և ապստամբություն:

Աստվածաշունչն ասում է,- < Իմաստության սկիզբը Տերոջ երկյուղն է>:

Հաճախ են մարդիկ բռնվում կրոնավորության չար ոգով և ցուցադրական` ծեսերի կատարմամբ կամ աստվածաշնչյան բառեր օգտագործելով կամենում են ներկայացնել իրենց հավատքը և հնազանդությունը առ Աստված: Սակայն Աստված նայում է մարդու սրտին և ոչ թե հավատքի արտաքին դրսեվորումներին, քանի որ միշտ չէ, որ մեր արարքները բխում են մեր սրտից, և խաբել մարդկանց հնարավոր է, մինչդեռ Աստծուն ոչ: Եվ դրա վառ օրինակը մենք ունենք Աստվածաշնչում:

Եկեք բացենք Ա. Թագավորաց գիրքը և ընթերցենք Ա.Թագ.15:22-31հհ:

Սավուղի օրինակւ մեզ ցույց է տալիս, որ Աստված չի ընդունում նման երևույթները, որը մարդու անձի հպարտության ապացույցն է և ոչ թե խոնարհությունը:

Աստված նախընտրում է ընդունել հնազանդությունը որպես զոհ և ոչ թե մեր զոհաբերությունները:

Խոնարհությունը պետք է բխի սրտից և արտահայտի անմնացորդ Սիրո զգացմունքը: Մենք պետք է խոնարհվենք Աստծո նկատմամբ ունեցած մեր սիրո զգացմունքներից դրդված և ոչ թե ստիպողաբար, քանի որ անհնազանդները նույնպես պետք է հնազանդվեն նրան:

Հիսուսը հանդիմանում էր ժողովրդին,- < Ինչու եք ինձ Տեր Տեր ասում և չեք կատարում այն, ինչ որ ձեզ ասում եմ>:

Հակոբոսը գրում է, որ Աստված հակառակ է հպարտներին, իսկ խոնարհներին կամ հնազանդվողներին շնորհք է տալիս: Եվ որպես օրինակ կարելի է հիշել < Անառակ որդին> պատմությունը, որտեղ երիտասարդ և հպարտ որդին հեռանում է հորից, վերցնելով իր ժառանգությունը, սակայն դրանք վատնելուց հետո նեղություններ է կրում և հիշում է, որ մի ժամանակ նա ուներ ամեն ինչ և այդ թվում նաև սիրող հայր: Նա գիտակցում է իր սխալները և հանցաքները, վերադառնում է և նունիսկ չհասցնելով մի խոսք ասել հայտնվում է հոր գրկում, ներված և վերականգնած իր նախքին դիրքը հոր աչքերում: Աստված բարձրացնում է բոլոր նրանց, ովքեր դառնում են Իրեն և ընդունում Աստծո Հայրական Սերը:

Վերջաբան

Գիտեք, ծառայողական փորձառությանս ժամանակ հանդիպել եմ շատ մարդկանց, ովքեր ցանկացել են երբևէ մոտենալ Աստծուն: Նրանցից շատերը իրոք որ գտնվել են հոգևոր որոնումների մեջ, եղել են մարդիկ, ովքեր կամեցել են ճանաչել Աստծուն և հետո նոր հանձնել իրենց կյանքը Նրան: Եվ այսպես շատ տեսակի մարդիկ են հանդիպել, սակայն Աստվածաշունչն ասում է, որ Նա, ով իրականում ցանկանում է ճանաչել Աստծուն, նա փնտրում է Նրան և ամեն քայլ և միջոց ձեռնարկում է Աստծո հետ փոխհարաբերություն կառուցելու համար: Մարդիկ ուզում են ընդունել Աստծուն իրենց հասկացողության, բնավորության, նույնիսկ կամակատարության և աշխարընկալման նեղ խողովակով անցկացնելով, չգիտակցելով, որ այդ նեղ խողովակը` Աստծո մասին ունեցած պատկերացումները խեղաթյուրում է, որի արդյունքում Աստված նրանց համար դառնում է մեկը, ում կարելի շահագործել, որի հետ կարելի է մտնել առ ու տուրի մեջ, և եթե սպասումներդ չի իրականացնում` ապա ընդհանրապես կարելի է նրան մերժել, մինչդեռ այդ նույն Աստվածը` ինչ որ մեկի համար հանդիսանում է Գերբնական մի էակ, Որի ոտքերի մոտ զոհաբերված է նրա կյանքը և էությունը: Ուստի փնտռտուքների մարդկային բոլոր ջանքերը մատնված են անհաջողության, եթե դրանք անցկացվում են մարդկային ամբիցիաներից ելնելով, և երևի թե ավելի շատ` մարդիկ ցանկանում են իրենք իրենց ապացուցել և համոզել, որ այն կյանքը, որով նրանք ապրում են, չի կարող ենթարկվել քննադատության ոչ մեկի կողմից, իմ կարծիքով նրանք ուղղակի փնտռում են պատճառներ Աստծուն մերժելու համար, քանի որ Նա խանգարում է իրենց ապրելու անառակ և աստվածամերժ կյանքով, և իրենց արարքը կոչվում է պարզապես ինքնաարդարացում: Օրինակ` ես հավատում եմ Աստծուն, բայց ինչու նա ինձ չի օգնում, կամ ինչու ինձ փող չի տալիս, կամ այլ և այլ պատճառաբանություններ: Նման մտածելակերպը  և մոտեցումները անընդունելի են և միանշանակ հանգեցնում են փնտռտունքների, կամ Աստծուն մոտենալու քայլերի ավարտին: Անհաջող և ձախողված փորձ: Ուրեմն` հարց է ծագում, Ինչպես մոտենալ Աստծուն: Պատասխան` քայլ առ քայլ, որից յուրաքանչյուր քայլը ուղղված է ոչ թե սեփական հետաքրքրությունը բավարարելու, այլ ճանաչելու տիեզերքի և ամեն կենդանյաց Արարիչ Աստծուն` սիրո և հնազանդության և սրբության մթնոլորտում: Նա անպատասխան չի թողնի քեզ, քանի որ Հակոբոսը գրում է, որ Աստված Իրեն մոտեցող մարդուն գալիս է ընդառաջ, Նրա համար ողջունելի է քո անկեղծ քայլերը և Նա մտադիր է քեզ հետ ունենալ ջերմ և սերտ փոխհարաբերություն:

Ուրեմն մոտեցեք Աստծուն և Նա կմոտենա ձեզ, սրբեք ձեր անձերը և խոնարհվեք Նրա առջև և Նա կբարձրացնե ձեզ:

Թող Աստված օրհնե ձեզ:

Աղոթք` Սիրելի Աստված, ես ուզում եմ ճանաչել քեզ և կատարել քո կամքը, ներիր իմ մեղքերը և մաքրիր  ինձ  իմ անօրենություններից: Ես խոնարհվում եմ Քո առջև և երկրպագում եմ Քեզ: Հիսուսի անունով խնդրեցի Ամեն:

Հովիվ Վեր.Մամիկոն Համբարյան