Լրագրող Գոհար Վեզիրյանի վիճաբանությունը ԱԺ պատգամավոր Վարդան Այվազյանի հետ, ի չիք է դարձնում հասարակության մեջ ներարկված այն կարծրատիպը, թե պատգամավորներն անձեռնմխելի են և բնակվելով իշխանական Օլիմպում, հանդիսանում են բացարձակ տիրակալներ: Եթե միայն մեր հասարակությունը գիտակցեր, որ այդ պատգամավորներն այնտեղ են գտնվում լոկ այն պատճառով, որ իրենք են նրանց ընտրել, տվել իրենց վստահության քվեն և նրանց ասել՝«բալա ջան, գնա վերևները մեր խնդիրները ներկայացրու ու դրանց լուծումները վերցրու ու թափով վերադարձի մեր մոտ», ապա հենց այդպես էլ կանեին, ոչ թե ժամերով կկանգնեին կառավարության շենքի մոտ՝ արևի խայթող ճառագայթների տակ, որ իրենց ընտրյալն անցնելիս՝ մի աղերսագին հայացքով աղաղակեին, թե «ջանիդ մեռնեմ, մի վարկյան կանգնի, հլա լսի աղաչանքս» իսկ պատգամավորը իր կարևորության ու շտապողականության տեմպի մեջ, առհամարական չեր շպրտի, թե ժամանակ չունեմ ձեզնով զբաղվելու: Ասա, բա ի՞նչով ես զբաղված, սեփական խնդիրներով՞: Բայց հետաքրքիրն այն է,որ պարզվում է, որ մեր ԲՈՒՀ-երը թողարկում են կարմիր դիպլոմավոր գռուզչիկներ և մեծամասամբ հենց այդպես էլ կա, քանի որ կարմիր դիպլոմի առկայությունը, փայլուն մտքի կամ գիտելիքի արգասիք չէ, այլ ժամանակին դես ու դեն ցանած դոլլարենրի արդյունք:
Ինձ համար, երկուսի պահվածքն էլ անհարիր էր իրենց, մեկին՝ որպես կին, մյուսին որպես տղամարդ:
Դրեք ամեն բան իր տեղը, բացարձակապես ամեն բան, և այս քաոսը կկարգավորվի:
Комментариев нет:
Отправить комментарий